Llên Lloegr yn y 18fed ganrif
Llên Lloegr yn y 18fed ganrif |
---|
Rhyddieithwyr yr oes Awgwstaidd |
Beirdd a dramodwyr yr oes Awgwstaidd |
Beirdd natur a beirdd y fynwent |
Oes Johnson |
Athroniaeth a'r gwyddorau |
|
Yn gyffredinol, rhennir llên Lloegr yn y 18g yn ddau brif gyfnod—yr Oes Awgwstaidd ac Oes Johnson—sydd yn barhad o'r newydd-glasuriaeth a gychwynnwyd gan lenorion yr Adferiad yn ail hanner y ganrif gynt. Sonir yn aml hefyd am Oes Teimladrwydd, sydd yn gyffredinol yn cyd-daro ag Oes Johnson yn ail hanner y ganrif. Ar ddiwedd y 18g dygwyd Rhamantiaeth i lên Lloegr, mudiad a adeiladodd ar draddodiadau'r beirdd natur a beirdd y fynwent a flodeuasant yng nghanol y ganrif. Mae rhan fwyaf y 18g yn cyd-daro â'r oes Sioraidd, sef teyrnasiadau'r brenhinoedd Hanoferaidd Siôr I (1714–27), Siôr II, (1727–60), a Siôr III. Er defnyddir yr ansoddair "Sioraidd" i gyfeirio at bensaernïaeth a dodrefn, hanes cymdeithasol, a gwleidyddiaeth y cyfnod hwn, yn anaml fe'i defnyddir i ddisgrifio llenyddiaeth, o bosib er mwyn osgoi cymysgu â'r beirdd Sioraidd, criw o feirdd a flodeuai yn Lloegr yn y 1910au.[1] Defnyddir yr enw "y 18g hir" gan nifer o hanesyddion Seisnig i gyfeirio at y cyfnod o'r Adferiad (1660), neu'r Chwyldro Gogoneddus (1688), hyd at ddiwedd Rhyfeloedd Napoleon ym 1815. Yn nhermau hanes llenyddol Lloegr, mae'r 18g hir yn cyfateb i holl gyfnod newydd-glasuriaeth (yr Adferiad, Awgwstaidd, a Johnson) a thrwch y cyfnod Rhamantaidd.
Pasiwyd Statud Ann, neu'r Ddeddf Hawlfraint, gan Senedd Prydain Fawr yn 1710 i ddarparu hawlfraint i'r awdur dros ei waith. Pasiwyd y Ddeddf Drwyddedu yn 1737 gan roddi i'r Arglwydd Siambrlen yr hawl i sensro pob drama a berfformiwyd yn y wlad.
Yr oes Awgwstaidd (1700au–50au)
[golygu | golygu cod]Rhoddir yr enw "Awgwstaidd" ar lên Lloegr yn hanner cyntaf a chanol y 18g, sydd yn barhad o'r newydd-glasuriaeth a oedd yn boblogaidd yn ail hanner y ganrif gynt. Weithiau ymestynnir y cyfnod i gynnwys diwedd yr 17g, mor gynnar â'r Adferiad ym 1660. Mae'r enw yn cyfeirio at oes Awgwstaidd llên Rhufain hynafol, dan yr Ymerawdwr Augustus (t. 27 CC–14 OC), pryd blodeuodd y beirdd Lladin Fyrsil, Horas, ac Ofydd. Dyma enw cyfoes a ddefnyddiwyd gan lenorion Seisnig eu hunain yn y 18g, a fuont yn aml yn cymharu'r ddwy oes. Edmygodd llenorion megis Pope, Addison, Swift, a Steele y beirdd Lladin hynafol a dynwaredasant eu gwaith.[2] Yn ôl Oliver Goldsmith (1728–74), yn ei erthygl "Account of the Augustan Age in England" (1759) yn y cylchgrawn The Bee, roedd yr oes yn cyfateb i deyrnasiad y Frenhines Ann o 1702 i 1714.
Barddoniaeth
[golygu | golygu cod]Yn ogystal â'i ryddiaith enwog, ysgrifennodd yr Eingl-Wyddel Jonathan Swift nifer o ogangerddi. Ystyrir un o gyfeillion Swift, Alexander Pope, yn fardd dychanol goreuaf y cyfnod newydd-glasurol, os nad yn holl hanes barddoniaeth Saesneg Lloegr. Fe efelychai cwpledi arwrol Dryden yn ogystal â ffurfiau dychanol a didactig y bardd Rhufeinig Horas. Y dosbarth uchaf oedd yn gyff gwawd ei ffugarwrgerdd "The Rape of the Lock" (1712–14), a fe wnaeth hwyl ar ben ei gyd-feirdd yn "The Dunciad" (1728).
Y ddrama
[golygu | golygu cod]Rhyddiaith
[golygu | golygu cod]Beirdd natur a beirdd y fynwent
[golygu | golygu cod]Yn ail hanner yr 18g, trodd nifer o lenorion at themâu gwledig ac eidylaidd, mewn adwaith yn erbyn Deddfau Cau'r Tiroedd Comin a'r Chwyldro Diwydiannol, gan greu'r hyn a elwir yn farddoniaeth natur. Ymhlith yr enwocaf o'r traddodiad hwn mae "Ode to an Evening" (1746) gan William Collins, "Elegy Written in a Country Churchyard" (1751) gan Thomas Gray, "The Village" (1783) gan George Crabbe, a "The Task" (1785) gan William Cowper. Y beirdd natur oedd y rhai i hebrwng cyfnod cynharaf Rhamantiaeth i lên Lloegr.
Y nofel
[golygu | golygu cod]Un o ddatblygiadau pwysicaf llên Lloegr yn y 18g oedd genedigaeth y nofel Saesneg. Gosododd llenorion yr 17g sail i ryddiaith ffuglennol soffistigedig: parhaodd rhamantau bugeiliol Elisabethaidd yn boblogaidd trwy gydol y ganrif, a chyfieithwyd nifer o straeon arwrol D'Urfé a La Calprenède o'r Ffrangeg i'r Saesneg. Arloesodd y Ffrancod hefyd genre amgen, yn groes i'r rhamant a'r arwrol, sef y stori realistig sydd yn ymwneud â bywyd pob dydd, er enghraifft Francion gan Sorel a Roman Bourgeois gan Furetière. Byddai rhyddiaith Saesneg yn nesu at ffurf y nofel yn ail hanner yr 17g, fel dangosir yn y dychan The English Rogue (1665) gan Richard Head, yr alegori hir The Pilgrim's Progress (1678) gan John Bunyan, a'r caeth-naratif Oroonoko (1688) gan Aphra Behn. Nodweddir ugain mlynedd gyntaf yr 17g gan ddirywiad yn y ddrama gain, yn sgil diwedd cyfnod theatr yr Adferiad. Adloniant bras megis y pantomeim oedd i'w weld yn gyffredin yn y chwaraedai, yn hytrach na dramâu mydryddol oesoedd Elisabeth ac Iago neu gomedïau ffraeth yr Adferiad. Ni chafodd flas deallusol y gynulleidfa Seisnig ei fodloni gan fyd y theatr, ac felly trodd at destun argraffedig am chwaeth lenyddol.[3] Yr oedd Saeson llythrennog ar ddechrau'r oes Sioraidd felly yn dderbyngar iawn i ddarllen rhyddiaith ffuglennol.
Y prif gystadleuydd am deitl y nofel fodern gyntaf yn Saesneg yw Robinson Crusoe (1719) gan Daniel Defoe (1660–1731). Dilynwyd yr honno gan sawl nofel arall gan Defoe, gan gynnwys Moll Flanders (1722), a Gulliver's Travels (1726) gan y Gwyddel Jonathan Swift (1667–1745). Wedi'r prifiant hwn, cadarnhawyd safle'r nofel Saesneg yn ystod teyrnasiad Siôr II (1727–60) dan ddylanwad tri nofelydd goreuaf y cyfnod: Samuel Richardson (1689–1761), Henry Fielding (1707–54), a'r Albanwr Tobias Smollett (1721–71). Llythyrwr celfydd oedd Richardson, ac efe a boblogeiddiodd y nofel epistolaidd yn Saesneg gyda'i dair nofel, Pamela (1740, a'i dilyniant ym 1741), Clarissa (1748), a Sir Charles Grandison (1753). Dyma esiamplau o'r nofel sentimental, sydd yn ymdrin yn dyner â theimladau'r cymeriadau, a rhoddir elfen realistig iddynt gan fanylder y disgrifiadau. Campwaith Fielding yw'r Bildungsroman digrif Tom Jones (1749), a luniodd batrwm ar gyfer twf naturiol i gynllun y naratif a therfyniad i'r stori, yn ogystal â phortread cywir o fywyd cyffredin. Smollett oedd awdur sawl nofel bicarésg boblogaidd am anturiaethau cymeriadau chwareus, gan gynnwys Roderick Random (1748), Peregrine Pickle (1751), a Humphrey Clinker (1771). Yn Tristram Shandy (1759), o law Laurence Sterne (1713–68), datblygwyd ffurf ar y nofel bicarésg gyda chanolbwynt ar gymeriadaeth yn hytrach na digwyddiadau, ac enghraifft gynnar o dechneg llif ymwybod. Arbrofodd Samuel Johnson gyda stori ddamhegol, neu athronyddol, yn Rasselas (1759), a chyflwynodd y Gwyddel Henry Brooke (1703–83) elfen ddiwinyddol i'r nofel yn The Fool of Quality (1765–70).
Ymddangosodd rhagor o genres ffuglennol yn ystod teyrnasiad Siôr III (1760–1820). Ysgrifennodd Oliver Goldsmith (1728–74) y nofel sentimental The Vicar of Wakefield (1766), yr enghraifft gyntaf o nofel eidylaidd yn Saesneg sydd yn disgrifio bywydau syml y werin yng nghefn gwlad. Priodolir Horace Walpole (1717–97) ysgrifennu'r nofel Gothig gyntaf, The Castle of Otranto (1764). Ffurf unigryw i ugain mlynedd olaf y ganrif oedd y nofel Jacobinaidd, sydd yn ymwneud â radicaliaeth wleidyddol ac yn gefnogol i ddelfrydau'r Chwyldro Ffrengig. Yr esiampl hanfodol o nofel Jacobinaidd yw Caleb Williams (1794) gan y newyddiadurwr ac athronydd William Godwin (1756–1836). Yn niwedd yr 17g hefyd blodeuai nofelwyr benywaidd. Mae nofelau Frances Burney (1752–1840), megis Evelina (1778), yn ymwneud â chylchoedd uchaf cymdeithas ac yn rhagflaenu nofelau ffasiynol y 1820au a'r 1830au, ac arloeswyd y nofel draserch gan Elizabeth Inchbald (1753–1821) gydag A Simple Story (1791). Ar un adeg, y nofelydd mwyaf poblogaidd yn Lloegr oedd Ann Radcliffe (1764–1823), sy'n nodedig am ei nofelau Gothig The Mysteries of Udolpho (1794) a The Italian (1797).
Rhamantiaeth a'i rhagflaenwyr (1790au)
[golygu | golygu cod]Yn ystod yr oes Ramantaidd, canolbwyntiai beirdd Lloegr yn fwyfwy ar natur, meddwl ac emosiwn yr unigolyn, a diwylliannau cyntefig ac estron yn hytrach na'r gymdeithas gyfarwydd ac effeithiau cynnar moderneiddio. Gogwydd at yr adain chwith oedd gan Ramantiaeth, a chofleidiodd cenedlaetholdeb a chynhyrfiad y gwrthryfel a'r chwyldro. Tynnai'r beirdd Rhamantaidd ar egwyddorion a gwireddau sylfaenol, megis serch, harddwch, ac iawnder, y tu allan i ffiniau bywyd pob dydd.
Blake
[golygu | golygu cod]Gelwir beirdd cynharaf y mudiad yn gyn-Ramantwyr, a'r amlycaf ohonynt oedd William Blake. Mynegir pryderon am ormes economaidd yn ei gerddi sy'n defnyddio iaith syml a symbolaeth gryf. Fe nodir am ei farddoniaeth delynegol, yn bennaf Songs of Innocence (1789) a Songs of Experience (1794), yn ogystal â'i gerddi traethiadol hirion sydd yn nodweddiadol o'i broffwydoliaeth.
Beirdd y Llynnoedd
[golygu | golygu cod]Dechreuodd y cyfnod Rhamantaidd go iawn ym marddoniaeth Saesneg Lloegr yn 1798 pan gyhoeddwyd y casgliad Lyrical Ballads gan William Wordsworth a Samuel Taylor Coleridge. Y ddau fardd yma oedd y blaenaf o'r genhedlaeth gyntaf o'r Rhamantwyr yn nechrau'r 19g. Ynghyd â Robert Southey, y tri hwn oedd Beirdd y Llynnoedd.
Cyfeiriadau
[golygu | golygu cod]- ↑ Peter Widdowson, The Palgrave Guide to English Literature and its Contexts, 1500–2000 (Basingstoke, Hampshire: Palgrave Macmillan, 2004), t. 61.
- ↑ Margaret Drabble (gol.), The Oxford Companion to English Literature (Rhydychen: Gwasg Prifysgol Rhydychen, 1995), t. 52.
- ↑ Edmund Gosse, A History of Eighteenth Century Literature (Llundain: Macmillan, 1889), tt. 242–3.
Darllen pellach
[golygu | golygu cod]
|
|