Neidio i'r cynnwys

Mosg yr Ummaiaid

Oddi ar Wicipedia
Mosg yr Ummaiaid
Mathmosg, tirnod, sefydliad addysgiadol Edit this on Wikidata
Sefydlwyd
  • 706 Edit this on Wikidata
Daearyddiaeth
Rhan o'r canlynolDinas Hynafol Damascus Edit this on Wikidata
SirDamascus Edit this on Wikidata
GwladBaner Syria Syria
Cyfesurynnau33.5114°N 36.3067°E Edit this on Wikidata
Hyd125 metr Edit this on Wikidata
Map
Arddull pensaernïolPensaerniaeth Umayyad Edit this on Wikidata
Statws treftadaethSafle Treftadaeth y Byd Edit this on Wikidata
Sefydlwydwyd ganAl-Walid I Edit this on Wikidata
Cysegrwyd iIoan Fedyddiwr Edit this on Wikidata
Manylion
Deunyddmarmor, carreg Edit this on Wikidata

Mosg enwog yn Damascus, prifddinas Syria, yw Mosg yr Ummaiaid (Arabeg: الجامع الأموي, sef: al-Jāmiʿ al-Umawī) a gaiff ei hadnabod hefyd fel Mosg Mawr Damascus.

Mae'n un o fosgiau mwyaf a hynaf y byd. Daw ei bwysigrwydd crefyddol (i'r Mwslim a'r Cristion fel ei gilydd) o'r digwyddiadau hanesyddol sy'n gysylltiedig ag ef: yn ô traddodiad, claddwyd pen Ioan Fedyddiwr yno, ac mae beddrod Saladin, yr arweinydd Islamaidd o dras Cwrdaidd, mewn gardd fechan ger y mur gogleddol. Ceir dwy gysegrfa y tu mewn i'r adeilad sy'n coffáu ŵyr y proffwyd Islamaidd Muhammad, Husayn ibn Ali, y mae ei ferthyrdod yn aml yn cael ei gymharu â merthyrdod Ioan Fedyddiwr ac Iesu Grist.

Mae'r safle wedi cael ei ddefnyddio fel man addoli ers Oes yr Haearn, pan adeiladodd yr Arameaid deml wedi'i chysegru i'w duw glaw, Hadad. O dan reolaeth Rufeinig, gan ddechrau yn 64 ÔC, fe'i troswyd yn ganolfan cwlt imperialaidd y duw Iau, sef y duw glaw Rhufeinig, gan ddod yn un o'r temlau mwyaf yn Syria.[1] Pan drawsnewidiodd yr ymerodraeth yn Syria i reolaeth Fysantaidd Gristnogol, trawsnewidiodd yr Ymerawdwr Theodosius I (r. 379–395) hi yn eglwys gadeiriol a sedd yr esgob ail-uchaf ym Mhatriarchaeth Antiochia.[2][3]

Cwrt y mosg, gyda'r hen Drysorfa (Beit al Mal)
Eginyn erthygl sydd uchod am Syria. Gallwch helpu Wicipedia drwy ychwanegu ato
  1. Bowersock & Brown 2001, tt. 47-48.
  2. Burns 2007, t. 16.
  3. Calcani & Abdulkarim 2003, t. 28.